Вопрос имаму

Ассаляму алейкум устаз! Ұстаз мен ата ененің қолында тұрамын. Куйеуімде менде намаз оқимыз. Ата енем үлкен кісілер. совет өкіметінің тәрбиесін көрген. Куйеуімнің сақал қойғанына түбегейлі қарсы. Күнделікті міндетті түрде арақ ішеді себебі қайын атам қант диабетімен ауырады соған керек дейді. қысқасы арақ үзілмейді. мендегі басты мәселе: Енем тамақ қызғанады Аллах куа. жаман адам демеймін. бірақ араздасу өте көп. Өз қызыма жолатпайды ол біздің қызымыз деп қасыма алып жата алмаймын жасы 2 де қызымның. менталитетпа түсінбеймін. жақында куйеуім екеуміз басқа елде жұмыс істеп келгенбіз. күйеуім екеуміз жеке тұрғанда көп уақытты иманға арнап білім алуға тырысып, намаз қаза қылмауға барынша тырысып , жаман сөз айтылмай , жаман ойлар болмайтын еді. куйеуім сол елде қалып қойды. мен жалғыз ата енемнің қолына келдім. күнде ұрыс енеммен. намаздарым көп қаза болып қалып жатыр . абден ұрыс бола берген сон жамвн сөдер айтылып , жаман нәрселер тілеп кетемін құтылғым келіп. бұл үйде жүрегім сығылып өзімде тек жаман жаққа әкетіп бара жатқандай боламын. енеммен ұрыс көп болған сон өзімді күнахар сезініп только жаман көңіл күй болып жақсы нәрседен үміт үзіп қаламын. енеме жай айтып түсіндіріп жақсы мәміледе болуға тырыстым бірақ мулдем болмайды. барлық келіндері шыдамай қашып кетті. біреулері даже ажырасып кетті. біз ең кішкентайы болған сон амал жоқ қалып кеттік. бірақ бұл уйде мен өте бақытсызбын. былайша айтқанда өз алдыма Діни офлайн курстарға барып, медресселерге балаларымды беріп отбасымызбен күніге сира оқып солай өмір сүргім келеді. бұл үйде ондай мүмкіндік жоқ. не үкімі бар бұл жағдайдың? шариғат жолымен қалай шешуге болады?